17-04-18, 12:12
|
#1 (permalink) |
|
Felietonista
  Zarejestrowany: Oct 2014
Postów: 1226
Nominowany 226 razy w 55 Tematach
 Art. Miesiąca - Nagród: 14 |
Najlepsi bokserzy Wielkiej Brytanii
 Wielka Brytania to ojczyzna nowoczesnego boksu i w tym kraju markiz Quensberry opracował reguły tego sportu, które z niewielkim zmianami obowiązują do dziś. Brytyjczycy dorobili się kilkudziesięciu zawodowych mistrzów świata, wśród których jednak relatywnie niewiele jest gwiazd pierwszej wielkości i nazwisk, które złotymi zgłoskami zapisały się w historii zawodowego boksu. Tym niemniej kilka osobowości z pewnością jest godnych przypomnienia. Bob Fitzsimmons był jednym z pierwszych mistrzów świata w wadze ciężkiej. Zdobył ten tytuł w 1897 roku w Carson City w Nevadzie, pokonując w 14 rundzie przez nokaut Jamesa Corbetta. 2 lata później stracił pas mistrzowski na rzecz Jamesa Jeffriesa po przegranej przez ko w rundzie 11. Podobnym wynikiem (nokaut na Fitzsimmonsie w 8 rundzie) zakończyła się rewanżowa walka tych bokserów w 1902. Bob Fitzsimmons zakończył bogata karierę w roku 1914, mając lat 51. Warto dodać, że jak na dzisiejsze warunki był typowym półciężkim, mierzył bowiem 182 cm wzrostu, a ważył najczęściej w granicach 75 - 78 kg. John Conteh był jednym z najciekawszych bokserów lat 70. XX wieku. W 1973 roku, mając zaledwie 22 lata został zawodowym mistrzem Europy w wadze półciężkiej, a 2 lata później zdobył w tej kategorii wakujący pas WBC, pokonując na punkty Jorge Victora Ahumadę. Po trzech udanych obronach Conteh dość nierozważnie zwakował pas, którego już nigdy nie udało mu się odzyskać. Najpierw na przeszkodzie stanął znakomity Jugosłowianin (Chorwat) Mate Parlov, a potem dwukrotnie Matthew Saad Muhammad z USA. John Conteh uważany był za naturalny wielki talent i w szczytowym momencie jego kariery poważnie rozważano doprowadzenie do jego pojedynku z samym Muhammadam Alim. Zakończył jednak karierę mocno przedwcześnie w wieku 29 lat, na co decydujący wpływ miało zamiłowanie do rozrywkowego trybu życia.  Lennox Lewis był jednym z najwybitniejszych bokserów wagi ciężkiej w historii boksu. Z pochodzenia był Jamajczykiem, a jako amator reprezentował Kanadę i zdobył dla niej złoty medal olimpijski na olimpiadzie w Seulu w 1988. Jako zawodowiec powrócił do Wielkiej Brytanii (gdzie się urodził) i dalsze sukcesy odnosił walcząc pod flagą brytyjską. W długiej i bogatej karierze zdobywał w wadze ciężkiej tytuły WBA, WBC, IBF i IBO. Na zawodowym ringu przegrał jedynie dwa razy: z Oliverem McCallem i Hasimem Rahmanem, ale obydwu tym przeciwnikom w pełni się zrewanżował. Pokonał też m.in. Donavana Ruddocka, Tony'ego Tuckera, Tommy'ego Morrisona, Raya Mercera, Henry'ego Akinwande, Andrzeja Gołotę, Shannona Briggsa, Evandera Holyfielda, Michaela Granta, Davida Tuę, Mike'a Tysona i Witalija Kliczkę (tko na skutek kontuzji rywala). Naseem Hamed był najwybitniejszym w historii brytyjskim bokserem w wagach lekkich i jednocześnie najwybitniejszym bokserem pochodzenia arabskiego (jego rodzice pochodzili z Jemenu). W 1995 roku, mając zaledwie 21 lat Hamed sięgnął najpierw po pas WBO w kategorii piórkowej, który zwycięsko bronił aż 15 razy. Przejściowo był też w międzyczasie mistrzem IBF i WBC. W 2000 Hamed zwakował swój mistrzowski tytuł, nie chcąc go bronić przeciwko Istvanowi Kovacsowi. Uznał, że ciekawszym rywalem będzie Marco Antonio Barrera, z którym zmierzył się w pojedynku o pas IBO. Hamed przegrał na punkty i była to jego jedyna porażka na zawodowym ringu. Rok później zakończył karierę, niewątpliwie nie realizując w pełni swego niebywałego talentu. Trwałą zasługą Hameda było spopularyzowanie w Wielkiej Brytanii niższych kategorii bokserskich. Walijczyk pochodzenia włoskiego Joe Calzaghe boksował w latach 1993 - 2008 w wadze super średniej. Zakończył karierę jako bokser niezwyciężony w 46 pojedynkach, zdobywając po kolei światowe tytuły mistrzowskie wszystkich czterech głównych federacji ( z tym, że tytuł WBO dzierżył nieprzerwanie przez 10 lat). Pokonał takich rywali, jak Chris Eubank, Omar Sheika, Jeff Lacy, Sakio Bika, Mikkel Kessler, Bernard Hopkins i Roy Jones Junior. O ile sukcesy Lewisa i Hameda przełożyły się na spopularyzowanie boksu w środowiskach imigrantów, o tyle dzięki zwycięstwom Calzaghe'ego dokonał się renesans boksu wśród rodowitych Anglików, Szkotów, Walijczyków i Irlandczyków. Obecnie Wielka Brytania jest największą bokserską potęgą w Europie i jedną z największych na świecie. Ilość mistrzowskich pasów w posiadaniu Brytyjczyków jest imponująca, a w każdej kategorii wagowej jacyś przedstawiciele tego kraju należą do europejskiej, a często także do światowej czołówki. Boks w Wielkiej Brytanii cieszy się ogromną popularnością, a wewnętrzne potyczki pomiędzy pięściarzami brytyjskimi na ogół są niezwykle atrakcyjne i zacięte. Do najlepszych współczesnych brytyjskich bokserów na pewno możemy zaliczyć następujących: Waga musza Andrew Selby Andrew jest młodszym bratem championa wagi piórkowej Lee Selby'ego, przy czym powszechnie uważa się, że ma od niego większy talent. Ma za sobą długą i piękną karierę amatorską, w tym dwukrotne mistrzostwo Europy i wicemistrzostwo świata. Jako zawodowiec jest niepokonany w 10 walkach i ma na rozkładzie tak znanych przeciwników, jak Maximino Flores i Cristofer Rosales. Selby jest pięściarzem o finezyjnej technice. Waga super musza Khalid Yafai Bokser jemeńskiego pochodzenia wykazał się dużym talentem jako amator, dochodząc do tytułu wicemistrza Europy. Jako zawodowiec jest niepokonany i od 2016 jest mistrzem świata WBA. Uchodzi za najlepszego brytyjskiego boksera w najlżejszych kategoriach i być może następcę Naseema Hameda. Trudno znaleźć u niego jakieś słabe punkty. Waga kogucia Jamie McDonnell Ten rutynowany 32-letni bokser obdarzony jest fantastycznymi warunkami fizycznymi (178 cm wzrostu, 183 cm zasięgu) i dużym ringowym sprytem. 2 porażki na wstępnym etapie kariery nie przeszkodziły mu w zdobyciu w 2014 pasa WBO, którego do tej pory bronił z powodzeniem. W maju br. McDonnell ma zmierzyć się w jego obronie z debiutującym w koguciej japońskim „Potworem” Naoyą Inoue na jego terenie. Ryan Burnett Pochodzący z Irlandii Północnej Burnett znakomicie boksował jako junior amator, ale dość szybko przeniósł się na zawodowstwo. Jest niepokonany i dość szybko doszedł do tytułu IBF, który odebrał Lee Haskinsowi w 2017, a następnie dwukrotnie skutecznie obronił. Burnett jest pięściarzem o wyrafinowanej technice. Paul Butler Rutynowany i wszechstronny Butler ma bilansie tylko jedną porażkę z Zolanim Tete w pojedynku o pas IBF w super muszej w 2015. W ostatnich latach unikał poważniejszych wyzwań. Lee Haskins Na tle innych brytyjskich gwiazd tej kategorii Haskins to weteran, który długo i mozolnie budował swoją pozycję. Dwukrotnie krótko był mistrzem EBU, a w 2016 dość niespodziewanie sięgnął po pas IBF, który stracił rok później na rzecz Ryana Burnetta. Waga super kogucia Gavin McDonnell Gavin długo pozostawał w cieniu brata bliźniaka Jamiego boksującego w niższej kategorii. W 2015 zdobył pas EBU, a w 2016 WBC Silver. W pojedynku o tytuł WBC uległ na punkty w 2017 Reyowi Vargasowi. W 2018 dość niespodziewanie pokonał Gamala Yafaia, doskonale wykorzystując przewagę warunków fizycznych. Gamal Yafai Młodszy brat Khalida Yafaia jako amator doszedł do brązowego medalu mistrzostw Europy. Jego świetna passa na zawodowym ringu została w 2018 przerwana przez Gavina McDonnella. Ma dopiero 26 lat i uchodzi za pięściarza z perspektywami. Waga piórkowa Carl Frampton Frampton jest jednym z najbardziej cenionych bokserów brytyjskich. Pochodzi z Belfastu i jako amator reprezentował Irlandię, aczkolwiek bez większego powodzenia. Jako zawodowiec rozpoczynał w wadze koguciej, w której osiągnął tytuł EBU. W 2015 został mistrzem IBF w super koguciej, do którego rok później dołożył pas WBA Super. W pojedynkach o WBA Super w piórkowej najpierw wygrał, a potem poniósł jedyną dotychczas porażkę z Leo Santa Criuzem. Wkrótce ma walczyć o interim WBO z Nonito Donaire. Frampton ma kiepskie warunki fizyczne, ale jest pięściarzem bardzo wszechstronnym i nieprzeciętnie sprytnym. Lee Selby Walijczyk Selby jest bokserem niezbyt efektownym, ale wyjątkowo skutecznym. W bilansie ma tylko jedyną przypadkową porażkę z początków kariery. Po zdobyciu pasa EBU w 2014, rok później odebrał tytuł IBF Jewgienijowi Gradowiczowi i bronił go skutecznie kilka razy. Kolejnym challengerem ma być w maju 2015 Josh Warrington. Josh Warrington Warrington jest idolem Leeds, a jego wyjścia do ringu przy hymnie Leeds United tworzą niesamowite widowisko. Nie bije szczególnie mocno, ani nie dysponuje nadzwyczajną techniką, ale nadrabia te braki niesłychaną bojowością i walecznością. Warrington jest niepokonany i ma na rozkładzie tak znanych rywali, jak Hisashi Amgasa, Kiko Martinez i Dennis Ceylan. Wkrótce ma się zmierzyć z Lee Selbym o pas IBF. Scott Quigg O tym bojowym i bardzo mocno bijącym bokserze zrobiło się głośno po jego zwycięstwach przez nokaut nad Rendallem Munroe i Steve'em Jamoye'em, w następstwie których zdobył pas WBA Regular w super koguciej. W pojedynku o pasy IBF i WBA Super Quigg uległ minimalnie Carlowi Framptonowi, a następnie przeszedł do piórkowej. W 2018 przegrał na punkty pojedynek z Oscarem Valdezem o tytuł WBO. Kid Galahad (Abdul Barry Awad) Ten bokser o jemeńskich korzeniach uchodził za olbrzymi talent i demonstrował niezwykle widowiskową technikę, występując w super koguciej do roku 2014. Złapany na dopingu, przymusowo pauzował prawie 2 lata. Powrócił w 2016 w piórkowej, ale trochę brak mu dawnego błysku. Jest jednak niepokonany i w dalszym ciągu perspektywiczny. Reece Bellotti Bardzo perspektywiczny pięściarz włoskiego pochodzenia. Niepokonany i dysponujący mocnym uderzeniem (wskaźnik nokautów równy 92%). Waga super piórkowa Martin Joseph Ward Ward jest bokserem o dobrej amatorskiej podbudowie, zwłaszcza w wieku juniorskim. Na zawodowstwie jest niepokonany i ma parę zwycięstw nad dość znanymi przeciwnikami. W 2017 zdobył pas EBU po znokautowaniu Juliego Ginera. Stephen Smith Jeden z czwórki boksujących braci z Liverpoolu, walczący ofensywnie i bojowo. Pokonany tylko 4 razy, przez Lee Selby'ego, Jose Pedrazę, Jasona Sosę i Francisco Vargasa. Najlepsze lata chyba ma już za sobą. Liam Walsh Liam jest bardziej utalentowanym z braci bliźniaków (Ryan Walsh boksuje w piórkowej). Długo idący od zwycięstwa i obdarzony dość silnym ciosem uważany był za największa nadzieję brytyjskiego boksu w swojej kategorii, ale w pojedynku o pas IBF został znokautowany przez Gervontę Davisa. Anthony Cacace Ten wysoki i ofensywnie boksujący pięściarz z Irlandii Północnej dość długo rywalizował ze słabeuszami. W 2017 zmierzył się z Martinem Josephem Wardem i uległ mu minimalnie, a przy tym niezbyt słusznie. Waga lekka Terry Flanagan Flanagan rozpoczął uprawianie boksu w wieku 7 lat, a jako 20-latek zasilił szeregi zawodowców. Jest niepokonany i uchodzi za boksera skutecznego, choć niezbyt widowiskowego. W 2015 zdobył pas WBO i pięciokrotnie skutecznie go obronił. Zwakował go w 2017 i nosi się z zamiarem startów w wyższej kategorii. Luke Campbell Campbell w boksie amatorskim był mistrzem olimpijskim, wicemistrzem świata i mistrzem Europy. Ten wysoki, doskonały technicznie i obdarzony mocnym ciosem zawodnik z góry uważany był za pewniaka, który musi zdobyć światowy tytuł mistrzowski wśród zawodowców. Jednak po serii efektownych zwycięstw przyszły liczenia w walkach z Yvanem Mendym i Jorge Linaresem (o pas WBA w 2017) skutkujące porażkami i podejrzeniem o szklaną szczękę. Anthony Crolla Crolla szybko debiutował jako zawodowiec i bardzo długo przebijał się na rodzimym ringu przez szeregi trudnych krajowych rywali. W 2015 zdobył tytuł WBA po wygranej nad Darleysem Perezem, lecz stracił go rok później na rzecz Jorge Linaresa. Późniejsze wygrane (w tym nad Rickym Burnsem) utrzymały go w światowej czołówce. Lewis Ritson Ten wysoki pięściarz boksuje od 3 lat i jest stosunkowo świeżym odkryciem brytyjskiego boksu. Imponuje przede wszystkim siłą ciosu. Solidnych przeciwników Joe Murraya i Scotta Cardle'a „poskładał” przed upływem dwóch rund. Ricky Burns 34-letni obecnie Burns przez wiele lat uchodził za najlepszego boksera Szkocji i jednego z najlepszych bokserów Wielkiej Brytanii. W ciągu trwających już 16 lat profesjonalnych występów zdążył być mistrzem WBO w super piórkowej i lekkiej oraz mistrzem WBA w super lekkiej. Burns słynie z twardości i nigdy nie przegrał przed czasem (2 razy był liczony). Obecnie raczej u schyłku kariery. Joe Cordina Cordina to kolejny przedstawiciel mniejszości włoskiej w Walii wywodzącej się od osadników przybyłych tam na przełomie XIX i XX wieku. Na ringu amatorskim był mistrzem Europy. Jako początkujący (dotąd 7 walk) zawodowiec jest wszechstronny i rokuje wielkie nadzieje na przyszłość. Waga super lekka Josh Taylor Taylor to pięściarz mający za sobą bogatą amatorską karierę. Jako zawodowiec idzie jak burza i zmiata rywali z ringu, m.in. tak znanych bokserów, jak Miguel Vazquez i Ohara Davies. Z powodzeniem zastąpił Ricky'ego Burnsa na pozycji najlepszego boksera Szkocji. Taylor jest szybki, mocno bije i ma poprawną technikę. Jest jedną z największych nadziei brytyjskiego boksu. W tej chwili posiada pas WBC Silver Jack Catterall Ten bokser młodo debiutował na zawodowym ringu i dotąd jest niepokonany w 20 walkach. Pokonał sporo przyzwoitej klasy krajowych rywali, ale z najwyższą półką jeszcze się nie mierzył. Ohara Davies Ten czarnoskóry bokser słynie z siły i odporności. Pokonał wielu krajowych rywali, a poległ dopiero w starciu z Joshem Taylorem. Raczej kandydat na solidnego boksera zaplecza. Josh Leather Leather zyskał renomę w 2017 niespodziewanym zwycięstwem przed czasem nad Philipem Sutcliffe'em Juniorem, a potem pokonał na punkty solidnego Glenna Foota. Ma za sobą 13 walk, jest niepokonany, ale dość słabo sprawdzony. Waga półśrednia Sam Eggington Ten ciągle jeszcze młody bokser wcześnie zadebiutował i od początku był odważnie prowadzony, co zaowocowało paroma porażkami. Potem przyszła efektowna seria nokautów na renomowanych rywalach, jak Frankie Gavin, Paul Malignaggi i Ceferino Rodriguez. Zwycięstwo nad tym ostatnim dało Eggingtonowi pas EBU, który jednak niespodziewanie stracił w pierwszej obronie na rzecz Mohameda Mimoune'a. Prawdopodobnie wkrótce przejdzie do wyższej kategorii. Bradley Skeete Rutynowany i bardzo wysoki Skeete ma w bilansie tylko jedną porażkę z Frankiem Gavinem, natomiast pokonał wielu niezłych rywali krajowych i zagranicznych. W kwietniu br. zmierzy się z Kermanem Lejarragą o pas EBU. Skeete nie bije zbyt mocno, ale dysponuje dobrą techniką. Josh Kelly Kolejna brytyjska nadzieja z dobrą amatorską przeszłością. Na zawodowstwie stoczył dopiero 6 walk, ale pokonał już słynnego niegdyś Carlosa Molinę z Meksyku.  Waga super półśrednia Kell Brook Wielki, aczkolwiek chyba nie w pełni wykorzystany talent. Przez wiele lat niepokonany w kategorii półśredniej, ale pechowo nie dostawał walk o światowe pasy. Dopiero w 2014 po zwycięstwie nad Shawnem Porterem został mistrzem IBF i trzykrotnie obronił ten tytuł z mało tego godnymi rywalami. W 2016 rzucony na Giennadija Gołowkina w wadze średniej szybko przegrał przed czasem. Rok później również przed czasem stracił swój pas IBF na rzecz Errola Spence'a. W 2018 udanie zadebiutował w super półśredniej, nokautując Siarhieja Rabczenkę. Liam Smith Młodszy brat Paula i Stephena, oraz starszy brat Calluma jest bokserem silnym fizycznie i solidnym, aczkolwiek do klasy mistrzowskiej nieco mu brakuje. Dość szczęśliwie zdobył pas WBO w 2015, lecz stracił go po roku znokautowany przez Saula Alvareza. W 2017 dwukrotnie pokonał Liama Williamsa, ale sprzyjało mu szczęście i sędziowie. W maju 2018 ma walczyć ponownie o pas WBO, tym razem z Sadamem Alim. Liam Williams Walijczyk zaczął boksować już w wieku 9 lat, a jako młody zawodowiec pozostawał niepokonany do dwóch pechowo przegranych z Liamem Smithem pojedynków w 2017. Williams jest pięściarzem silnym i ofensywnym, ale niezbyt wyrafinowanym technicznie. Joe Pigford Młody król nokautu zakończył przed czasem 12 z 13 dotychczas stoczonych walk. Największym jego sukcesem był ostatni pojedynek, w którym znokautował Aarrona Morgana. Anthony Fowler Mający za sobą udaną karierę amatorską Fowler uważany jest za duży talent. Jednak jego kilka pierwszych występów na profesjonalnym ringu nie wypadło szczególnie imponująco. Waga średnia Billy Joe Saunders Saunders pochodzi z grupy etnicznej Irish Travellers i miał spore osiągnięcia jako junior w amatorskim boksie. Jako 19-latek wystąpił bez powodzenia na olimpiadzie w Pekinie, a rok później zadebiutował w gronie zawodowców. Do dziś jest niepokonany, a jego kariera rozwija się bardzo udanie. Był mistrzem EBU, a od grudnia 2015 jest mistrzem świata WBO. Wygrał m.in. z takimi rywalami, jak Chris Eubank Jr, Andy Lee i David Lemieux. Jest pięściarzem o wielkim sprycie i wyrafinowanej technice. Waga super średnia George Groves 30-letni obecnie Groves to jedna z najciekawszych postaci brytyjskiego boksu. Po dużych sukcesach amatorskich w wieku juniorskim wcześnie przeszedł na zawodowstwo i zanotował wspaniała serię zwycięstw, skutkującą title shotem do pasa WBA w 2013. Niestety okazało się, że dla Grovesa było za wcześnie na mierzenie się z tak wybitnym rywalem, jak Carl Froch, z którym dwukrotnie przegrał przed czasem. Przymiarka do pasa WBC skończyła się punktową przegraną z Badou Jackiem, ale w 2017 Groves odebrał tytuł WBA Super Fiodorowi Czudinowowi i skutecznie bronił go w pojedynkach z Jamiem Coxem i Chrisem Eubankiem Juniorem, będącymi zarazem eliminacjami turnieju World Boxing Super Series. Groves jest bokserem wszechstronnym o dużej inteligencji ringowej. Chris Eubank Jr Syn wybitnego boksera z lat 90. XX wieku jest pięściarzem bojowym i silnym fizycznie, ale brakuje mu techniki i inteligencji ringowej. W wadze średniej po serii zwycięstw został pokonany przez Billy'ego Joe Saundersa, a kategorię wyżej nie dał rady George'owi Grovesowi w półfinale turnieju World Boxing Super Series. Wcześniej Eubank był mistrzem interim WBA w średniej i IBO w super średniej. Pokonał m.in. Dmitrija Czudinowa, Gary'ego O'Sullivana i Arthura Abrahama. Callum Smith Najmłodszy z czwórki boksujących braci z Liverpoolu obdarzony jest chyba największym talentem. Bardzo wysoki (191 cm wzrostu) i dysponujący bardzo silnym ciosem walczy zazwyczaj jako kontrbokser. Jest niepokonany w 24 walkach, aczkolwiek formalnie nigdy nie był mistrzem świata, dochodząc w zamian do tytułów EBU, WBC Silver i WBC Diamond. W turnieju World Boxing Super Series pokonał Erika Skoglunda i Nieky'ego Holzkena, ale wypadł poniżej oczekiwań. Być może jego słabsza forma wynikła z problemów z utrzymaniem limitu kategorii super średniej. James DeGale Jako mistrz olimpijski z Pekinu 2008 DeGale uważany był za z góry predestynowanego do mistrzowskich tytułów na zawodowstwie. Karierę nieco skomplikowała mu punktowa porażka z George'em Grovesem w 2011, ale potem zdobył kolejno pasy EBU, WBC Silver i wreszcie IBF po zwycięstwie nad Anthonym Dirrellem w 2015. Tytuł stracił niespodziewanie w 2017 na rzecz Caleba Truaxa, ale w rewanżu odzyskał. DeGale jest zawodnikiem o doskonałej technice i do tego silnym fizycznie, ale jego forma bywa chimeryczna, a taktyka nie trafiona. Martin Murray Murray to rutynowany, wszechstronny i pomimo wieku 35 lat ciągle jeszcze prezentujący niezłą formę pięściarz. W swojej bogatej karierze doszedł jedynie do tytułów interim WBA i WBC Silver w średniej. Z czterech walk o światowe pasy głównych federacji w średniej lub super średniej nie wygrał żadnej, ale 3 razy został skrzywdzony przez sędziów. W czerwcu br. w kolejnej próbie ma się zmierzyć z Billym Joe Saundersem o WBO w średniej. Rocky Fielding Fielding to pięściarz w typie solidnego średniaka, obdarzony mocnym uderzeniem, ale jedynie przeciętnymi technika i motoryką. Na 27 walk przegrał tylko raz z Callumem Smithem, pokonał natomiast paru niezłej klasy rywali. Zach Parker Ten 23-letni bokser o silnym ciosie uchodzi za wartościowego prospekta. Jest niepokonany, a na uwagę zasługuje jego wygrana w 1 rundzie z Luke'iem Blackledge'em. Waga półciężka Anthony Yarde Ten czarnoskóry pięściarz późno trafił do boksu i prawie natychmiast został zawodowcem. Dysponuje bardzo silnym ciosem i zrobił spore postępy w zakresie techniki. Zmiata rywali z ringu, w tym tak znanych, jak Nikola Sjekloca czy Tony Averlant. Kandydat na przyszłego mistrza świata. Callum Johnson Ten 32-latek jest niepokonany, ale jego kariera toczyła się w tempie ślamazarnym i z przerwami. Dopiero znokautowanie Wilbeforce'a Shihepo, a następnie już w 1 rundzie Franka Buglioniego zwróciło uwagę na Johnsona, który najlepiej prezentuje się pod względem siłowym. Joshua Buatsi Buatsi pochodzi z Ghany i jest uważany za wielki talent. Na amatorskim ringu doszedł do brązowego medalu na olimpiadzie w Rio de Janeiro 2016. Jako zawodowiec stoczył dopiero kilka walk. Prezentuje się dobrze pod każdym względem. Waga cruiser Matty Askin Askin to przykład zawodnika długo i mozolnie budującego swą pozycję w rankingach. Ma w bilansie 3 porażki (w tym przez nokaut z Krzysztofem Głowackim), ale w wieku 29 lat doszedł do pozycji lidera brytyjskiej wagi cruiser. Jego zalety to warunki fizyczne i silny cios. Tommy McCarthy Bokser z podbudową z amatorskiego boksu, po którym dużo sobie obiecywano na zawodowstwie. Na razie pokonał Jona Lewisa Dickinsona, ale przegrał z Mattym Askinem. Na pewno jeszcze o nim usłyszymy. Lawrence Okolie Okolie ma nigeryjskie korzenie i fantastyczne warunki fizyczne (196 cm wzrostu). Bez większego powodzenia reprezentował Wielką Brytanię na olimpiadzie w Rio de Janeiro 2016. Jako zawodowiec niepokonany i niedawno zwyciężył Isaaca Chamberlaina. W parze z dużą siłą fizyczną nie idzie u niego technika i taktyka.  Waga ciężka Anthony Joshua Ten posągowo zbudowany i blisko dwumetrowy bokser pochodzi z nigeryjskiego ludu Joruba. Do boksu trafił dopiero w wieku 18 lat, ale olbrzymi talent pozwolił mu na zdobycie na ringu amatorskim wicemistrzostwa świata w 2011 i mistrzostwa olimpijskiego w Londynie w 2012. Rok później zadebiutował na zawodowstwie i do chwili obecnej doszedł do bilansu 21(20) – 0. W 2016 został mistrzem IBF, szybko nokautując Charlesa Martina. Rok później po pamiętnym zwycięstwie przed czasem nad Władimirem Kliczką dorzucił do tego pasy WBA Super i IBO, a niedawno odebrał Josephowi Parkerowi tytuł WBO. Joshua jest w tej chwili niekwestionowanym liderem królewskiej kategorii. Jego największe zalety to bardzo silny cios i doskonała motoryka. Tony Bellew 36-letni Bellew jest przykładem boksera, który dzięki inteligencji ringowej i bojowości osiągnął więcej, niż wynikałoby to ze skali jego talentu. Trafił do boksu dość późno i jako amator zdążył stoczyć mniej niż 50 walk w kategorii ciężkiej. Jako zawodowiec rozpoczął w półciężkiej i długo był niepokonany. Jednak title shoty do pasów WBO i WBC przyniosły mu porażki z Nathanem Cleverlym i Adonisem Stevensonem. Bellew przeszedł wtedy do cruiser, gdzie powiodło mu się lepiej, bowiem w 2016 zdobył pas WBC po niespodziewanym i szybkim zwycięstwie nad Ilungą Makabu. Z kolei w 2017 pokonał przed czasem równie niespodziewanie Davida Haye'a w wadze ciężkiej. Niedługo ma dojść do rewanżu. David Haye Jeden z największych talentów brytyjskiego boksu, który jednak nie w pełni spełnił pokładane w nim nadzieje z powodu bardzo komercyjnego podejścia do swojej kariery. Jako amator doszedł do tytułu wicemistrza świata w wadze ciężkiej w wieku 21 lat, lecz wkrótce potem przeszedł na zawodowstwo. W 2007 został mistrzem WBA Super i WBC w kategorii cruiser, pokonując po dramatycznej walce Jeana Marca Mormecka. Szybko zmienił wagę na ciężką i pomimo słabych warunków fizycznych w 2008 sięgnął po pas WBA po wygranej z Nikołajem Wałujewem. Stracił go w 2011 na rzecz Władimira Kliczki, a niedługo później zrobił sobie 4-letnią przerwę w uprawianiu boksu. W 2017 niespodziewanie pokonany przez Tony'ego Bellew. Dereck Chisora Wywodzący się z Zimbabwe Chisora od początku kariery traktował boks jako hobby, co skutkowało dużymi wahaniami jego wagi i formy. Przegrał 8 walk, z czego przed czasem z Davidem Haye'em i Tysonem Furym. Uległ Witalijowi Kliczce w pojedynku o pas WBC w 2012. Pokonał natomiast kilku dobrej klasy rywali, w tym Malika Scotta, Edmunda Gerbera i Kevina Johnsona. Chisora jest bokserem silnym fizycznie i bardzo ofensywnym. Dillian Whyte Pochodzący z Jamajki Whyte trafił do boksu z kickboxingu i w pierwszej ze swych 6 amatorskich walk pokonał Anthony'ego Joshuę. Rewanż nastąpił w 2015 na zawodowstwie i wygrał przed czasem Joshua. Oprócz tej porażki Whyte ma w bilansie same zwycięstwa, w tym nad Dereckiem Chisorą, Robertem Heleniusem i Lucasem Browne'em, które przyniosło mu pas WBC Silver. Bazuje głównie na sile, ale uczynił spore postępy w zakresie techniki. Hughie Fury Młodszy kuzyn Tysona Fury'ego jest bokserem bardzo specyficznym tzn. wybitnie defensywnym. Wykorzystując bardzo dobre warunki fizyczne potrafi perfekcyjnie się bronić, natomiast w ataku jest niegroźny. Jego serię zwycięstw przerwała problematyczna porażka z Josephem Parkerem w pojedynku o tytuł WBO w 2017. Nathan Gorman Ten młody pięściarz jest królem nokautu pomimo niezbyt imponujących warunków fizycznych i nadwagi. Gorman jest niepokonany, ale dotąd nie sprawdzony z poważnymi rywalami. Daniel Dubois Czarnoskóry 20-latek o silnym ciosie i dobrej motoryce przez niektórych uważany jest za talent na miarę przyszłego mistrza świata. Na razie zmiótł z ringu 7 rywali, potrzebując do wygranej maximum 3 rundy. Nick Webb 30-latek o karaibskich korzeniach imponuje na razie doskonałymi warunkami fizycznymi i wysokim procentem nokautów na słabeuszach. Najwyższa pora na sprawdzenie się choćby z jakimś solidnym średniakiem Joe Joyce Blisko dwumetrowy pięściarz pochodzenia irlandzko-nigeryjskiego trafił do boksu amatorskiego w wieku 22 lat i doszedł do mistrzostwa Europy 2013 i wicemistrzostwa olimpijskiego 2016. Przydarzyło mu się na amatorskich ringach także parę porażek przez nokaut. Na zawodowstwo przeszedł, mając lat 32 i na razie odniósł 3 zwycięstwa przed czasem. Dysponuje bardzo silnym uderzeniem. |
|
|
|
17-04-18, 13:20
|
#2 (permalink) |
|
Redaktor Boxing.pl
  Zarejestrowany: Nov 2013
Postów: 17698
Nominowany 454 razy w 132 Tematach
Art. Miesiąca - Nagród: 36 |
Swoje zdanie co do kilku bokserów wymienionych przedstawię, ale mam jedno pytanie: Darku, dlaczego w cruiser nie uwzględniłeś Chamberlaina? Nie wiążesz już z nim żadnych nadziei po tej słabiutkiej walce z Okolie'em?
|
|
|
|
17-04-18, 13:36
|
#3 (permalink) |
|
champion
Zarejestrowany: Mar 2015
Postów: 4044
Nominowany 0 razy w 0 Tematach
Art. Miesiąca - Nagród: 0
|
Fajna ta akcja z tym rodzajem artykułów. Dla wielu nowych,mlodych fanow mogą one byc niezlym materialem podgladowym,wprowadzajacym.
Tam przy Joshui i zdobyciu paska na Parkerze powinno byc WBO nie WBC  I jedno zastrzezenie. Nie podoba mi sie osobiscie te zaznaczenie nawiasem i kontuzją przy Lewisie i jego zwyciestwie nad Kliczką. To bylo normalne TKO. Porozbijal go CZYSCIUTKIMI ciosami,toczyli realnie rowną walke do przerwania. Do przerwy po 6 rundzie Vitek juz szedl po omacku,nawet nie kumal ze walke przerywaja.Zerwal sie jak sie otrzasnąl i bylo po fakcie. Nie ma sensu umniejszac Leiwsowi takim podkreslaniem. To nie byla kontuzja tylko rozbicie rywala przepisowymi cisosami. To nie bylo zerwanie barku,zlamanie reki czy inne,zeby podkreslac,ze kontuzja. Rasowo go rozbil i jeszcze z premedytacją poprawial zranione miejsce. Nie bylo tam przypadku. |
|
|
|
|
17-04-18, 18:20
|
#5 (permalink) | |
|
Felietonista
Zarejestrowany: Oct 2014
Postów: 1226
Nominowany 226 razy w 55 Tematach
Art. Miesiąca - Nagród: 14 |
Cytat:
|
|
|
|
|
|
17-04-18, 18:26
|
#6 (permalink) | |
|
Felietonista
Zarejestrowany: Oct 2014
Postów: 1226
Nominowany 226 razy w 55 Tematach
Art. Miesiąca - Nagród: 14 |
Cytat:
|
|
|
|
|
|
17-04-18, 18:36
|
#7 (permalink) |
|
journeyman
Zarejestrowany: Jan 2017
Postów: 120
Nominowany 0 razy w 0 Tematach
Art. Miesiąca - Nagród: 0
|
Hamed mimo wszystko był przereklamowany.
Z czystej ciekawości, dlaczego tak często spotyka się tutaj słowo czarnoskóry? Fakt, taki jest, ale co zwykłego kibica boksu interesuje jego skóra? Ma imie i nazwisko, dla mnie starczy. Nie żebym się czepiał, pozdrawiam 
|
|
|
|
|
17-04-18, 18:57
|
#9 (permalink) | |
|
champion
Zarejestrowany: Mar 2015
Postów: 4044
Nominowany 0 razy w 0 Tematach
Art. Miesiąca - Nagród: 0
|
Cytat:
Tylko po prostu wymieniles jego skalpy w artykule o brytyjskich piesciarzach,wiec podkreslilem,ze nie trzeba bylo w tym konkretnym przypadku tego robic,bo TKO bylo czyste. Nie KO a wlasnie TKO. Bo jakbysmy tak szastali na lewo i prawo "okolicznosciami łagodzacymi" to trzeba by w co drugim przypadku uzywac takich nawiasow... Czystych nokautow jest mniej niz tych "nieczystych". .No ale juz starczy,nie czepiam sie dalej
|
|
|
|
|
|
17-04-18, 20:08
|
#10 (permalink) | |
|
Felietonista
Zarejestrowany: Oct 2014
Postów: 1226
Nominowany 226 razy w 55 Tematach
Art. Miesiąca - Nagród: 14 |
Cytat:
|
|
|
|
|
Wygląd liniowy
